นกไร้รัง

กระชังปลาริมแม่น้ำ

เปรียบเหมือน

แม้มิได้เป็นหงษ์ผู้ทรงศักดิ์

ขอจงรักเป็นโนรีที่หรรษา

แม้มิได้เป็นน้ำแม่คงคา

ของจงเป็นธาราใสที่ไหลเย็น

แม้มิได้เป็นมหานภาลัย

ขอพอใจเป็นจอมปลวกที่แลเห็น

แม้มิได้เป็นวันพระจันทร์เพ็ญ

ก็ขอเป็นวันแรมที่แจ่มจาง

วาเลนเทียม

วาเลนเทียม

วันแห่งรักท่ามกลางช่อดอกกุหลาบ ของขวัญ วันบอกรัก ความเงียบเหงา ว้าเหว่  ใบไม้ร่วงระเรี่ยพื้น วันแห่งน้ำตา วันแห่งทุกข์ วันแห่งรอยยิ้ม กว่าจะก้าวข้ามความผิดหวังในรักหลายครั้งในช่วงชีวิต 

แม่น้ำตาปี 

กวี  สันติภาพ...blogger

กว่าจะข้ามความรู้สึกผิดที่ทำร้ายคนที่ข้าพเจ้ารักมาหลายหน กว่าจะลืม ลืมความเศร้าความทุกข์ระทม กุหลาบแดง กุหลาบขาว กุหลาบแห้งในแจกันลายกุหลาบร่วงหล่นคงเหลือก้าน ลืมความรักความฝันเมื่อวันวาน เป็นบทรักบทเรียนคอยสอนให้ข้าพเจ้าเข้มแข็งและรอรักจริงสักวัน 

บางสิ่ง

วันนี้ได้เรียนรู้ว่าบางสิ่งที่เราหวังไว้แม้ไม่มีวันเป็นจริงแต่เราก็มีความ

สุขกับความหวังนั้น บางอย่างเราไม่เคยหวังว่ามันจะเกิดแต่เราได้เจอ

มัน เราก็อาจหาความสุขนั้นได้เช่นกัน การบอกสิ่งที่เราคิดหรือสิ่งที่

เรากำลังแสดงมันอาจจะเป็นจริงหรือตรงกันข้าม แต่เราก็เลือกทำ

เลือกปฏิบัติมันและต้องพร้อมยอมรับสิ่งที่กำลังจะเกิดมาคงไม่มีใคร

อยากผิดพลาดและคงไม่มีใครอยากเจ็บซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ก็ยอมรับสิ่ง

เกิดนั้นให้ได้เพราะยังเป็นคน เป็นมนุษย์ที่มีลมหายใจอยู่

มุมหนึ่งของเกาะเต่า

กวั  สันติภาพ

การเดินทาง

เวลาพลบค่ำริมแม่น้ำตาปี

การเดินทาง

วันหนึ่งบนเส้นทางที่ไม่รู้ว่าทำเพื่อใคร

ตัวข้าพเจ้าเองกำลังวิ่งบ้าง

เดินบ้างโดยที่ไม่มีศาลาริมทางคอยพักใจ

ข้าพเจ้าเจอรถยนต์ เจอผู้คนมากมายเดินผ่านไปมา 

บางคนก็หยุดตรงหน้า

ข้างๆ หันมา ยิ้ม มอง ด่า ว่า ชมเชย 

ข้าพเจ้าเหนื่อยแล้วนั่งบนถนนรถคันใหญ่

ตรงหน้าแล่นเข้ามาชน

ข้าพเจ้าเจ็บปวด ร้องไห้ บาดแผลทั่วตัวมีคนมาพยุงอุ้ม

ประคอง เช็ดน้ำตา เมื่อลุกขึ้นยืนได้ข้าพเจ้าก็เดินต่อไป 

ข้าพเจ้าไม่เจอคนที่เคยช่วยเหลือ

ข้าพเจ้าเดินไปเรื่อยๆ เจอฝน

เจอแดด เจอลม เจอพายุ แต่ข้าพเจ้ายังต้องเดินไป

From...กวี  สันติภาพ