กระชังปลาริมแม่น้ำ

ฝูงปลา น้ำตก

ฝูงปลาชุกชุมเหมือนผู้คน  ที่ทับถมความผิดสุดหลีกหนี

อันคุณค่าของคนอยู่ที่นี่     ในใจมีคุณธรรมประจำใจ

Abundant fish like people Deposits with an escape. 

The values ​​of the people here. Morality of mind in mind

น้ำตกพลิ้วริ้วงามตามน้ำไหล   สุดแต่ใจคนพลิ้วตามหน้าผา

อันน้ำตกมีต้นไม้ตระการตา      ให้เสาะหาความสุขที่ใกล้ตัว

Aging beauty of a waterfall flowing water. Most, but my heart flutter along 

the cliffs. 

The waterfalls are spectacular trees To seek happiness around you.

ปลาในน้ำ

         ในนาวามีปลาแหวกว่ายหาอาหาร         ในลำธารใสชื่นรื่นนาสา

          แม้ไร้ทางไร้ซึ่งกาลเวลา                        แต่นาวาเวลาไม่ไหลคืน

       A fish swims in the ship for food. Use in clear streams joy 

           Even a vineyard that time. But the ship did not flow at night    

เขียนฝันผ่านเลนส์

แสงอาทิตย์ในยามค่ำที่ริมแม่น้ำแห่งตะวันออกของประเทศไทย สายน้ำจืดสุดท้ายที่ไหลก่อนลงทะเล ท่ามกลางวิถีชีวิตชาวประมง

Sun in the evening on a river east of Thailand. Fresh water before final discharge into the sea. Lifestyle among fishermen

ภาพถ่ายจากกล้อง มือสมัครเล่นสายตาที่ช่องผ่านเลนส์มองเห็นคุณค่าของวิถีชาวประมง

Photos from Camera Amateur eye through the lens of the appreciation of the way fishermen.

ช่วงเวลาที่จิตใจเราสงบนิ่งแสงตะวันที่สาดส่องยามพลบค่ำเยียวยาความเหนื่อยจากภาระหน้าที่ทั้งปวง

Moment of serene light of the soul shines at dusk remedies exhaustion of all obligations.

ดอกไม้งานฤดูร้อน

ชมพูพรรณทิพย์

คำแม่สอน

แม่สอนไว้ก่อนเราเกิด

ความรักมีอยู่รอบตัว

ความรักมีอยู่รอบตัว

ความรักบางครั้งก็แปลกเวลาข้าพเจ้าวิ่งตามบางครั้งมันก็มักจะวิ่งหนีข้าพเจ้า แต่พอข้าพเจ้าเหนื่อยและท้อไม่อยากจะตามมัน เจ้าความรักนี่กลับมาหยุดอยู่ใกล้ๆข้าพเจ้านี่เอง ฤาข้าพเจ้าอาจจะเปรียบความรักได้กับเงาของมนุษย์ที่ไม่อาจแยกออกจากกันได้ ตราบที่ข้าพเจ้ายังมีชีวิตคงยากที่จะหลีกเหลี่ยงที่จะมีรัก หลายคนคงพยายามที่จะให้คำจำกัดความกับความรัก แต่แท้จริงแล้วคงยากที่จะจำกัดขอบเขตของความรัก เพราะข้าพเจ้าคงไม่สามารถใช้ข้อกำหนดอะไรมาเป็นตัวกีดกั้นความรัก ไม่ว่าจะเป็น เชื้อชาติ ศาสนา อายุ หรือ แม้แต่เพศก็ตาม ถ้ามีคำถามว่าเมื่อไหร่ความรักจะเกิดขึ้นกับข้าพเจ้าคงยากที่จะตอบ แต่ข้าพเจ้าจะทราบด้วยสัญชาติญาณเองว่าเมื่อไหร่ความรักกำลังเข้ามาเยี่ยมเยือนข้าพเจ้า ในชีวิตคนข้าพเจ้านั้นคงไม่บ่อยครั้งนักที่ข้าพเจ้าจะได้สัมผัสความรู้สึก ว่าได้รักใครหรือกำลังถูกรักโดยใครบางคน อย่างไรก็ตามคนทั่วไปต่างมุ่งหวังที่จะอยู่ในอารมณ์ ที่จะรักใครมากกว่าที่จะถูกรักโดยใคร ที่เป็นเช่นนี้เป็นเพราะว่ามนุษย์ข้าพเจ้าเคยชินกับการเลือกมากกว่าที่จะถูกเลือก แต่ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์ใดก็ตามกล่าวได้ว่าเป็นความรู้สึกที่ดีทั้งสิ้น มีมนุษย์หลายคนที่เกิดมาโดยไม่รู้จักหรือสัมผัสกับความรัก หรือบางคนไม่แม้แต่ที่จะรักใคร อารมณ์ความรักเป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อนมาก ไม่สามารถสอนกันได้ แต่สามารถสื่อสารกันได้ด้วยความรู้สึกล้วนๆ ดังนั้นเมื่อใดความรักได้ผ่านเข้ามาเยี่ยมเยียนและได้จากข้าพเจ้าไป จงอย่าเสียใจ เพราะนั่นทำมันให้ท่านได้สัมผัสความวิเศษสุด ในความเป็นมนุษย์อย่าสมบูรณ์แล้ว

อย่างไรก็ตามอย่ากลัวที่จะรักอีก และอย่าพยายามสร้างขอบเขตและข้อจำกัดในรัก เพราะมิฉะนั้นข้าพเจ้าอาจจะไม่พบและไม่เจอะเจอมันอีกเลย หากแต่การจากลาของใครบางคนทำให้คุณอ่อนแอนั้น โปรดเข้าใจไหมเสียว่า คุณอ่อนแอตั้งแต่มีเขาเคียงข้างกายแล้ว แค่วันนี้คุณไม่มีใครให้พักพิง................ในเมื่อเขาทิ้งคุณไปแล้ว ไม่แปลกหากน้ำตาที่ไหลริน ทำนบน้ำตาที่พังทลาย กับหัวใจที่สลายจนสิ้นไป เพราะใครบางคนที่ทิ้งข้าพเจ้าไปในวันนี้ ทำให้คุณรู้สึกสูญสิ้นทุกอย่างไป เป็นเพราะคุณได้นำทุกอย่างให้เขาไปต่างหากล่ะ ในตอนนี้คุณคงทำได้เพียงนั่งร้องไห้ จนคิดว่า น้ำตามีไม่เพียงพอให้ไหลรินจนหมดใจ นอกจากน้ำตาที่มันจะกัดเซาะบาดแผลในใจของคุณให้ลุกลามแล้ว มันยังเป็นน้ำกรดราดรดลงไปในใจคนรอบข้างที่รักคุณอีกด้วย ไม่ใช่เพียงคุณคนเดียวที่เสียใจและเจ็บปวด ยังมีอีกคนที่เจ็บปวดไปพร้อมกับคุณ .......ลืมตาขึ้นสิ....... คุณจะมองเห็น "คนที่รักคุณ" ที่ยืนเฝ้ามองคุณอยู่ห่างๆอย่างห่วงใย นอกห้องออกไป นอกห้องที่คุณขังตัวเองไว้เนิ่นนาน เขาพร้อมจะซับน้ำตาคุณทันทีที่คุณเอ่ยปาก คนที่ยอมรับการตัดสินใจของคุณอย่างเจ็บปวด คนที่ใช้สองมือรองรับน้ำตาอย่างอาทร และพร้อมใช้ไหล่กว้างซับผ่าน.......ให้ไหลลึกลงไปสู่หัวใจ แต่ "คนที่ทำร้ายคุณ" กำลังปล่อยมือช้าๆ และก้าวออกห่างคุณอยู่เลยๆ คนที่กำลังก้าวข้ามน้ำตาคุณไปอย่างรังเกียจ คนที่เห็นน้ำตาคุณเป็นเพียงหยาดน้ำ คนที่ไม่รับรู้เสียงสะอื้นที่เธอร่ำไห้ ในขณะที่คนที่รักคุณจับมือคุณอย่างอ่อนโยน เข้าใจ และเจ็บปวดอยู่ข้างๆคุณ คุณคงต้องเลือกแล้วระหว่าง หัวใจที่ยังมีอยู่ กับ หัวใจที่ไม่มีคุณ เคยบ้างไหม เคยรู้ตัวบ้างหรือเปล่า บางครั้งเรื่องบางเรื่องก็ต้องให้คนอื่นบอก...ถึงจะเข้าใจ ข้าพเจ้าไม่เคยรู้มาก่อนสักครั้งหนึ่งเลยว่าสำหรับคำว่ารักจะมีคำว่า....มากเกินไป... บางครั้งข้าพเจ้าพยายามทำบางสิ่งบางอย่างให้ดีที่สุด แต่เค้าบอกว่า....มากเกินไป... บางครั้งข้าพเจ้าพยายามพูดเพื่อให้เกิดความรู้สึกดีดีแต่ข้าพเจ้าไม่รู้เลยว่า...มากเกินไป... ข้าพเจ้าอยากให้มันเป็นอย่างที่ตั้งใจไว้ ข้าพเจ้าไม่อยากให้เค้าเห็นว่าข้าพเจ้าไม่จริงใจแต่...มากเกินไป... ทำไมการไม่ทำอะไรบางครั้งมันก็ดีกว่าทำ...มากเกินไป...ข้าพเจ้าไม่เข้าใจ คุณเคยรักใครจริงๆบ้างหรือเปล่าแล้วเค้าเคยบอกคุณไหมว่า พอได้แล้ว...มากเกินไป คุณเคยให้อะไรใครหรือเปล่า ให้ดอกไม้สักช่อ ตุ๊กตาสักตัว แต่เค้าไม่รับแล้วบอกว่า...มากเกินไป... ทำไมนะ...ข้าพเจ้าไม่มีวันเข้าใจ...สำหรับสิ่งที่ตั้งใจ ข้าพเจ้าตั้งใจทำ .....แม้เค้าไม่รักข้าพเจ้าแต่เค้าไม่น่าบอกข้าพเจ้าว่า...มากเกินไป... แด่ความรู้สึก...มากเกินไป... ข้าพเจ้าเริ่มต้นรักจากไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารักคืออะไร ข้าพเจ้าเริ่มต้นรักจากไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารักเกิดขึ้นได้อย่างไร ข้าพเจ้ารักโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแค่ไหน ข้าพเจ้ารักต่อไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะได้รับรักเป็นการตอบแทนหรือเปล่า ข้าพเจ้ารักโดยไม่รู้ว่ารักจะอยู่กับข้าพเจ้านานแค่ไหน ข้าพเจ้ารักโดยไม่ได้สนใจว่ารักจะหมดอายุลงเมื่อใด ข้าพเจ้ารักทั้งๆที่คนที่ข้าพเจ้ารักไม่ได้หันมามองรักของข้าพเจ้า แล้วทำไมเธอ....เธอต้องบอกข้าพเจ้าด้วยว่า...มากเกินไป...หรือที่ข้าพเจ้าทำรบกวนเธอเกินไปหรือเปล่า หรือที่ข้าพเจ้าทำมันเลวร้ายมากงั้นเหรอ หรือที่ข้าพเจ้าทำมันทำร้ายเธอให้เจ็บปวด หรือที่ข้าพเจ้าทำทำให้คนที่เธอรักเข้าใจเธอผิดไป หรือว่า...ที่จริงแล้ว..."....ไม่ควรมีข้าพเจ้า...."... ข้าพเจ้าขอแค่รักเธอได้ไหม ไม่ได้เหรอ...แล้วจะให้ข้าพเจ้าทำไง ข้าพเจ้าไม่เข้าใจ ข้าพเจ้าทำไม่ได้ ข้าพเจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่า...มากเกินไป...คืออะไร แต่ไม่ว่าอะไร ข้าพเจ้าจะพยายามให้น้อยลง ให้ทุกอย่างมันลดลง ข้าพเจ้าจะไม่ทำอีก...ถ้ามันกวนเธอ แต่ขออย่างเดียว วันนี้และวันไหนๆข้าพเจ้าไม่สามารถรักเธอน้อยลงกว่านี้ได้แล้ว ข้าพเจ้าขอรักเธออยู่อย่างนี้ แม้ว่าจะได้เห็นเพียงห่างๆ เห็นเพียงรอยยิ้มจางๆที่ไกลๆ ได้สนุกหัวเราะกับข้าพเจ้าหรือแม้กระทั่งร้องไห้จากคำบอกเล่าของใครคนอื่น ขอรู้ว่าเธออยู่ไหน ขอรู้เพียงว่าเธอมีความสุขกายสุขใจดีหรือเปล่า ไม่ว่าที่ตรงนั้นจะมีที่ว่างพอให้ข้าพเจ้ายืนได้ไหม...ข้าพเจ้าไม่สนใจ... ขอเพียงแต่ให้โลกใบนี้ ยังมีข้าพเจ้าสองคนอยู่ แม้ว่าจะห่างไกลในความรู้สึก แต่ขอให้สัมผัสจากหัวใจยังได้ยิน เท่านั้นข้าพเจ้าก็พอใจ