ในวันที่ไกลห่าง
ในวันที่อยู่คนเดียว
กินอาหารคนเดียว นอนคนเดียว นั่งดูรายการโปรดคนเดียว
ทำไมมันเงียบเหงาเหลือเกินทั้งที่ตลอดชีวิตที่ผ่านมานั้นเป็นอย่างนี้ตลอดเวลา
มั่นใจในตัวเองเสมอว่า ตัวข้าพเจ้าสามารถอยู่ได้แม้ไม่มีใครก็ตาม
เมื่อวันนั้น
ช่วงเวลาหนึ่งได้รู้อีกคนที่เข้ามามีส่วนร่วมชีวิตที่ละน้อย กินข้าวด้วยกัน
เดินซื้อของเลือกของด้วยกัน ทำทุกอย่างร่วมกัน จนทำให้ชีวิตขาดคนนั้นไม่ได้
ต่างคนมีภาระหน้าที่การงานที่ต้องไกลกัน แค่เสียงกระซิบจากสายลม
เสียงพูดคุยทางโทรศัพท์ คำบอกรักที่ผลัดกันพูดทุกคืนเมื่อเจอสิ่งที่มากระทบใจแค่ได้ยินเสียงก็รู้ว่าข้าพเจ้าไม่ได้อยู่คนเดียว
ในวันที่ห่างไกลแม้ทำให้อ้างว้างแต่ก็รู้ว่ามีคนอีกคนที่หวังดี
ห่วงใย รักข้าพเจ้าทุกลมหายใจ ในวันที่ไกลห่างข้าพเจ้ากลับพบความรักของเขาที่มีอยู่รอบตัว
แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
